هوشنگ گلمکانی منتقد و نویسنده سینمایی درباره تازه ترین اور محمدحسین مهدویان نوشت: نقدهای این سال‌ها هم شده مثل خود فیلم‌ها. پر از تلخی و اعتراض. حتی کمدی‌ها هم اغلب تلخ هستند، که بازتابی هستند از تلخی‌های بی‌پایان زمانه.
نقدها هم هرچه منفی‌تر و تلخ‌تر و معترض‌تر و ناراضی‌تر، بهتر. مخاطبان هم از این جور نقدها بیش‌تر خوش‌شان می‌آید، حتی اگر فیلم را ندیده باشند. از نمونه‌های این برخورد اظهارنظرهایی‌ست که درباره «شیشلیک» دیدم. تلخ، تلخ، منفی و منفی و ناراضی.
اما داستان ابسورد فیلم یادآور داستان‌های عزیز نسین است، درباره جامعه‌ای که مدیرانش مردم را به قناعت و اطاعت و تقدیس فقر تشویق می‌کنند و هر گونه زیادتر خواستن و تلاش برای ارتقای استانداردهای زندگی‌شان، گناه و مذموم تلقی، و سرکوب می‌شود.
چنین دیدگاه انتقادی صریح و تندوتیزی را در فیلم دیگری از این سال‌ها به یاد ندارم. «شیشلیک» یک کمدی بسیار سیاه است با فیلم‌نامه‌ای دقیق و بازی‌ها و اجرای خوب. از چنین فیلمی، و از هیچ فیلمی، انتظار شعارهای رادیکال و «فضای-مجازی-پسند» نباید و نمی‌توان داشت.