محمدرضا مقدسیان: رضا عطاران در «روشن» نقطه‌ی روشنی در کارنامه‌ش را رقم زده است.عطاران غالبا پرشور و پرتحرک که به بازی بیرونی‌ا‌ش شهیر است در «روشن» ساخته تازه «روح‌اله حجازی» در قامت یک شخصیت به ظاهر منفعل اما در باطن بسیار فعال و عملگرا ظاهر شده است.
شخصیتی که بنا ندارد طبق عادت عرفی ببیند، بشنود، رفتار کند و‌در یک کلام بنا ندارد واپس‌گرا باشد. شخصیت روشن نماینده پناه بردن به جهان ذهنی و خلاقیت‌های سینمایی(او عاشق سینما و بازیگری‌ست) است برای اینکه به ناصافی‌های اینروزها بدیهی شده، تن ندهد.روشن نادان یا جاهل نیست،بلکه تصمیم گرفته طور دیگری بودن را تجربه کند اما این یک‌تنه به دل ماجرا رفتن از سوی جامعه اطرافش پذیرفتنی نیست و هر روز عرصه بر او تنگ‌تر می‌شود.
در این میان نقش فیلمنامه‌نویس و کارگردان برای رسیدن به نتیجه فعلی از یکسو و مهمتر از آن تن دادن عطاران برای حضور در نقشی اینچنین درونی،کم دیالوگ و به دور اکت‌های شدید بیرونی، بسیار تعیین‌کننده بوده است.انتخابی که چالشی پرخطر بوده و‌عطاران به خوبی موفق شده با تکیه بر توان ذهنی،بهره‌گیری از قابلیت بازی با چشم و عضلات صورت و حتی شیوه قدم برداشتن و حرکت بدن، جنسی از انسانیت و فعال بودن درونی را در پوسته انفعال و بی‌خاصیتی به تصویر بکشد و برگی جدید از توانایی‌هایش را نمایش دهد.
«روشن» بازگشتی است برای حجازی و عطاران به روزهای خوبشان و نقطه مهمی در کارنامه هردوی آنها است.