این فیلمی‌ست به غایت سنجیده، درست و کامل دربارۀ یک زن که دست‌کم در یک دهۀ اخیر در سینمای ایران بی‌همتاست.
«تی‌تی» مجموعۀ شگفت‌انگیزی از بهترین‌ها را در خود جای داده است، نقطه‌عطف اما فیلمنامه است که در موردی نادر به ویژه در سینمای ایران ترکیب متوازنی از اجزای درست از انتخاب ایده و سوژه تا بسط و گسترش آن و ریختن در بستر یک روایت دلنشین و جذاب را به خوبی پیش می‌برد و گرفتار غلو، درشت‌نمایی و منحرف شدن از خط و چهارچوبی که خود بنا می‌نهد نمی‌شود با اینکه در زیرلایه‌ها حاوی مفاهیمی فراتر از آن چیزی‌ست که می‌بینیم.
پناهنده در این کامل‌ترین و به اندازه‌ترین فیلمش تا اینجا و بهترین فیلم جشنواره 39 (به زعم نگارنده) رنگ و بویی از شاعرانگی و احساسات را به فیلم می‌بخشد که تماشاگر را با نوعی اعجاز و سحرانگیزی در خودش حل می‌کند و رسیدن به چنین سطحی از تقارن از بازی‌های یکدست بازیگران گرفته تا فیلمبرداری و قابهای درخشان و تدوین و... حتماً اتفاقی نیست بلکه کاملاً فکر شده و دقیق مورد سنجش و اجرا قرار گرفته است.
«تی‌تی» یکی از بهترین فیلم‌های عاشقانه سینمای ایران را به شایستگی نمایندگی می‌کند که بهتر است برای توصیفش آن را در قالب یک کل منسجم در نظر بیاوریم هرچند که قطعاً بدون تمرکز بر جزئیات پدیدآوردن چنین کل شگفت‌انگیزی نشدنی‌ست؛ کلی که هیچیک از اجزایش را نمی‌توان از ساختارش تفکیک و منها کرد.