فیلم «بی همه چیز» در جشنواره فیلم فجر توانست با ۵ سیمرغ بلورین در کنار فیلم یدو، بیشترین تعداد جایزه را با خود به خانه ببرد. این فیلم از نگاه منتقدان سینمایی اصفهان بررسی و درباره‌اش مطالبی نوشتند.
علی شمس از فعالان سینمایی اصفهان درباره این فیلم می‌گوید: «چقدر عجیب و دور از انتظار است که یکی از سینمایی‌ترین بازی‌های هدیه تهرانی در فیلم بی همه چیز به چشم داوران نیامده و حتی جز نامزدهای سیمرغ بهترین زن هم نبود. بی همه چیز بر خلاف اسمش همه چیز دارد. بازی‌های عالی، تدوین بی‌نظیر، تصویر برداری درست و موقر، صحنه زیبا و باور پذیر و از همه مهمتر کارگردانی بسیار خوب.»
فرزان معظم، چهره باسابقه سینمایی اصفهان «بی همه چیز» را چنین توصیف می‌کند: «با ریتم و شتابی که فیلم شروع می‌شود. تماشاگر حس می‌کند با یک فیلم طنز روبروست. اما آرام آرام و هوشمندانه قصه اصلی فیلم طرح می‌شود. حتی مخاطب شور و حال اول برای استقبال را فراموش می‌کند. فیلم به مخاطب یادآوری می‌کند که جهل جامعه باعث می‌شود منافع زودگذر جای فکر و اندیشه را بگیرد. گارگردان با ظرافت اتفاق گذشته را در یک شیشه عطر خاک آلود یادآوری می‌کند. شخصیت‌ها نیز به موقع معرفی و در زمان مناسب از آنها در پیش برد داستان استفاده می‌شود. سکانس قطار در شب و فرار نیز از سکانس‌های جذاب و زیبا در این فیلم است.»
جمال احمدی از منتقدان سینما این فیلم را تکنیکی‌ترین فیلم جشنواره و سی و نهم می‌داند و ادامه می‌دهد: «این تکنیکی‌ترین فیلمی است که امسال در جشنواره دیده‌ایم. به خصوص در فیلمنامه و تصویر و صدا و صحنه و لباس و جلوه‌های بصری دستاورد فنی دارد. اما ارزش همه اینها صرفاً زیباشناسانه است و فیلم روح ندارد. هرچند ساخت چنین فیلم‌هایی مؤثر است چون هم مخاطب را جذب می‌کند هم کار تکنیکی را پیشرفت می‌دهد.»
مصطفی حیدری نیز به بُعد اقتباس «بی همه چیز» اشاره می‌کند که اقتباسی ست از نمایشنامه «ملاقات بانوی سالخورده» نوشته فردریش دورنمات و می گوید: «این فیلمنامه اقتباسی انصافاً خوب ایرانیزه شده و درام، ما را تا آخر همراه می‌کند.»