مینیمالیسم از دوران رکورد اقتصادی اخیر یکی از محبوب‌ترین سبک‌های فشن بوده است و به دنبال آن پست مینیمالیسم جای خود را در دنیای مد باز کرده است. همه جا لباس‌های ساده‌ای می‌بینیم که در رنگ‌های پایه و بدون هیچ گونه تزئین و جزئیات خودنمایی می‌کنند و چیزی از زیبایی و جذابیت کم ندارند.
از دیدگاه هنری تعریف واحدی برای مینیمالیسم وجود ندارد، اما می‌توان مفهوم آن را در سه عبارت کلی زیر خلاصه کرد:
در بسیاری از موارد مینیمالیسم به عنوان یک صفحه خالی شناخته می‌شود و یا لباس‌هایی با رنگ‌های سفید و مشکی مینیمال به حساب می‌آیند، اما مینیمالیسم در فشن چیزی بیشتر ازپارچه‌های تک رنگ است. زیبایی شناسی در این سبک به شدت وابسته به طیف گسترده‌ای از توسعه اجتماعی است. سبک مینیمال به طور مداوم از اختراعات و ابداعات جدید تاثیر می‌پذیرد.
در دهه‌ی ۴۰ میلادی، کوکوشنل coco channel سبک‌های جدیدی از لباس را برای زنان طرحی کرد. لباس‌های ساده‌ای که از لباس‌های مردانه الهام گرفته شده و مونوکروم بودند. هنرمندان در نیویورک برای مجسمه‌سازی و معماری از این سبک استفاده می‌کردند و اعتقاد داشتند که نمایش های سنتی را در نقاشی و مجسمه‌ها رد کردند و تصمیم گرفتند شیوه جدیدی را که مدیون وجود فیزیکی یک جسم است، دنبال کنند. این هنرمندان سبک مدرنیسم، کار خود را بیان ساده اندیشه‌های پیچیده عنوان کردند. بیان ساده‌ای که خلاصه‌ای از زیبایی‌شناسی در صنعت مد نیز هست.
در زمینه مد مینیمالیسم بیشتر از شکل و لباس، روی عملکرد و لباس تمرکز دارد. کارایی و راحتی لباس مهم‌تر از زرق و برق آن است. طراحان مینیمالیستی با استفاده از فرآیند شبیه‌سازی که لباس را به عناصر لازم آن(مثل آستین،یقه،راحتی و …) سوق می دهد، اغلب با خطوط و اشکال هندسی در پالت تک رنگ بازی می کنند. سبک مینیمال شیک و بی انتهاست. کمترین‌ها در سبک مینیمال، مهم‌ترین‌ها هستند.
از طرف دیگر شنل chanel و جورجیو آرمانی giorgio armani هم در اکثر مواقع طرفدار و پیرو مینیمالیسم بوده‌اند.
کمی پس از تولد مینیمالیسم در دهه ۱۹۶۰ بود که تغییراتی در آن پدید آمد و چندین شاخه از آن منشعب شد و به این ترتیب پست مینیمالیسم پا به عرصه نهاد. از دیدگاه هنری پست مینیمالیسم ارتباط نزدیکی با هنرهای عملکردی performance art و هنر مفهومی conceptual art دارد که در برخی جنبه‌ها کاملا در تضاد با آموزه‌های مینیمالیسم قرار می‌گیرد و در برخی دیگر ادامه راه آن است. مینیمالیسم تاکید زیادی روی بی‌هویت بودن و ضدفردگرایی دارد و تولید صنعتی با اهداف آن همخوانی دارد اما در پست مینیمالیسم توجه به فردگرایی اهمیت زیادی دارد و سعی در بازگشت به گذشته در آن مشاهده می‌شود. هنرمندان پست مینیمال از روش‌های شخصی برای ساخت استفاده می‌کنند و فرم آثار ناکامل و ناساخته به نظر می‌رسد که به سوی مفهوم “ضدفرم” تمایل دارد.
از دهه ۹۰ میلادی سبکی در دنیای فشن شکل گرفت که مدیون کارهای کالوین کلاین و دونا کاران است، آن‌ها سعی کردند لباس‌هایی برای زنان فعال در اجتماع طراحی کنند که به سادگی قابل پوشیدن باشد، کالوین کلاین این سبک را “زیادی روی در برش‌های عالی و بازی آرام با سایه‌های رنگ و فرم‌های قوی” نامید. در این سبک از مینیمالیسم تصویرگرایی وجود دارد و دیگر شاهد جدایی فرم لباس از فرم بدن نیستیم. این سبک آمریکایی از پست مینیمالیسم که به آن موج جدید مینیمالیسم هم گفته می‌شود در برندهای پرفروش مثل gap و levi هم مورد استفاده و استقبال قرار گرفت و دنیای مد را به طرز چشمگیری تغییر داد. حال این موج دوباره بازگشته و در فصل‌های گذشته شاهد سبک جدیدی از مینیمالیسم یا به عبارت بهتر پست مینیمالیسم در طراحی لباس هستیم که جدا از بافت و طرح نیست و جزئیات را به نحو هنرمندانه‌ای در خود دارد که مانع از خسته کننده بودن و تکراری بودن آن می‌شود.